Stop the Train

Powróciłem.

Ostatni tydzień, mniej więcej, spędziłem w rodzinnych stronach. Dla porządku – strony te określam jako rodzinne, gdyż tam mieszkają moi rodzice, a nie dlatego, że się tam urodziłem. Bo urodziłem się w zupełnie innymi miejscu. Było sympatycznie, smacznie i dużo Scrabbli, jako że moi pani matka i pan ojciec uwielbiają tę grę. Dodatkowo, jeden z wieczorów spędziłem na urodzinach mojego najlepszego kumpla z dzieciństwa, kiedy to ‘powalczyliśmy nieco z alkoholem’ i powspominaliśmy stare, dobre czasy oraz skrytykowaliśmy nowe, złe czasy.

To tyle w kwestii sprawozdawczej. Teraz coś w kwestii kulturoznawczej. Będzie o PKP. O naszym uroczym transporcie kolejowym. Ze stron rodzinnych wracałem bowiem pociągiem relacji Rzeszów – Katowice. I cały czas myślałem, że będą mnie wieźć transportem pasażerskim, który to przecież przeżywa swój renesans w związku z nadchodzącym polskim EURO. A potem wsiadłem do wcześniej wspomnianego pociągu i stwierdziłem, że na zachodzie bydło wiezione na rzeź ma pewnie bardziej komfortowe warunki podróży.

Przedział śmierdział czymś niezwykłym, czymś pomiędzy moczem, a starą fabryką samochodów. Okno w przedziale było tak brudne, że miało się wrażenie, że na zewnątrz panuje już późny wieczór. Tymczasem była dopiero piętnasta z minutami. Zepsuta lampa mrugała agonalnie i nie dawało się jej ani włączyć, ani wyłączyć. Moje ubranie i włosy po podróży nabrały cudownego zapachu róż. Tyle, że były to róże zatopione w starym smarze i nacierane opiłkami żelaza. Podsumowując, warunki podróży były bliskie ideału. Zwłaszcza, że jechałem przecież pierwszą klasą.

Teraz jestem już w domu. Traumę kolejową zostawiam za sobą.